یادداشت از ندا فرمایشی
جشن‌ها و شب نشینی‌هایی که در این شب با محوریت خانواده‌ها برگزار می‌شود یک سنت دیرینه است که جایگاه ویژه‌ای نزد ایرانیان دارد.
خانواده‌ها طبق سنت دیرینه دور هم جمع می‌شوند تا بلندترین و تاریک‌ترین شب سال کوتاه‌تر شود اما این دور هم جمع شدن در واقع وفاق و همدلی برای غلبه بر سیاهی، تاریکی و سردی بوده؛ همان که امروز به شکل ویروس کرونا ظاهر شده است.
این روزها آخرین نفس های پاییز است و زمستان در راه، درست است که شب یلدا یا شب چله یکی از کهن‌ترین جشن‌های ایرانی است و در این جشن بلندترین شب سال طی می شود و هر قومی با هر سنت و فرهنگی که دارند آن را جشن می گیرند در این شب شاهنامه می خوانند و فال می گیرند و دور هم به شادی سپری می کنند اما امسال با آمدن ویروس کووید -۱۹ این شب را به چه قیمتی جشن خواهیم گرفت. به قیمت از دست دادن و یا بیمار کردن عزیزانمان در تخت‌های بیمارستان و اشک‌هایی که از قلب‌ها بر روی گونه ها جاری می شود؟ مهمانی هایی که قربانی هایی می گیرد و شادی ها را به غم و عزا ختم می کند.
